Yarın 24 Kasım…
Kâğıt üzerinde Öğretmenler Günü.
Ama gerçek hayatta öğretmenlerin günü ne zaman?
Onlar için rahat bir nefes alabildikleri tek bir gün var mı?
Türkiye’de kadrolu öğretmen bile ay sonunu zor getirirken, ücretli öğretmenin yaşadığı tabloyu anlatmak için kelimeler bile yetersiz kalıyor.
Aynı sınıfa giriyor, aynı çocuklara dokunuyor, aynı geleceği inşa ediyor ama maaşı, hakkı, güvencesi yok denecek kadar az.
Bu nasıl bir vicdan terazisi?
Bu nasıl bir adalet düzeni?
Avrupa’daki öğretmenler saygın bir mesleğin hakkını alırken, bizim ülkemizde öğretmen ay sonunu düşünen, ek iş bakan, atanmayı bekleyen bir “bekleyiş ömrü”ne mahkûm ediliyor.
Geleceğimizi emanet ettiğimiz insanların kendi geleceği belirsiz…
Ataması yapılmayan binlerce genç öğretmen, yıllarını verip umutla kapı kapı dolaşırken; bazıları giremediği sınıfların hayaliyle yaşlanıyor.
Bu ülkenin çocuklarını yetiştirecek olanlar, bu ülkenin kendi evlatları ama görmezden geliniyorlar.
Sözde Öğretmenler Günü kutlayacağız yarın.
Çiçeklerle, süslü mesajlarla, birkaç dakikalık törenlerle…
Oysa bir ülkenin gerçek kalkınması, öğretmenine verdiği değerle başlar.
Bugün öğretmen mutsuzsa, yarın toplum karanlıktadır.
Bugün öğretmen yoksullukla sınanıyorsa, yarın ülke eğitimsizliğin bedelini öder.
Bugün öğretmen sesini duyuramıyorsa, yarın gençler yönünü bulamaz.
Gelin kendimizi kandırmayalım.
Bu ülkenin en büyük sorunu, öğretmenine değer vermemektir.
Öğretmene hakkını vermeyen bir düzenin geleceği aydınlık olamaz.
Öğretmenler Günü kutlu olsun mu?
Elbette…
Ama önce hak, önce adalet, önce insan gibi yaşayacak bir maaş, önce atanma hakkı, önce saygı…
Gerisi boş sözden ibarettir.
Gönül Notu
Bir milletin ışığı öğretmenidir.
Işığı kısmaya çalışan her karanlık, yarınlarımızı da soldurur.
Bu yüzden bugün, sadece kutlama değil;
bir çığlığın duyulması, bir yüreğin onarılması,
bir emeğin değerinin teslim edilmesi günüdür.
Recebiye Çatak Sezer